Ceyhun Məmmədov-Mən Ölüməm

  

  Həyatla olan təması təmin edən beyin olduğuna heç şüphəm yoxdur. Beləliklə, duyğu və duyğusal hərəkətləri tənzimləyir “Limbik Sistem”. İnsanlığı bizə təqdim edir “Prefrontal Korteks”. “Epifiz” vəzisi daxilində yerləşən “Şüur” bizə dünyanı tanıdır. Beynimizin üst tərəfində yerləşən “Poriyetal Lob” isə sağ və sol yarımkürəyə ayrılaraq bizim üçün ayrı-ayrı xüsusiyyətləri üzərimizdə tətbiq etmiş olur. Belə ki, sağ yarımkürə eşitməyi və bədənimizi idarə etməyi təmin edərkən, sol yarımkürə isə lazım olan yetənəkləri və dil funksiyalarını idarə etmiş olur. Bununla bitmir hələ. “Okspital Lob” beynimizin ən arxasında yerləşmişdir və gözlərdən gələn bilgiləri idarə edir. Beyində işləyən bu və digər hissələr, loblar bizə həyatla təmasımızı yaradır. Bəs ürəyin bədənimizdəki xüsusi rolu nədir?! Hisslərdə rol oynamır, həyatı anlamağa yardım etmir bəs nə işə yarayır?! Beyini yaşadır deyə bilərəm. Əgər o qan ponpalamasa onda beyin dayanacaqdır və həyatdan ayrılmaq zamanı gəldiyini başa düşəcəyik. Beyin və ürək bir-birini tamamlayan hissələrdir. İndiyə qədər ürək dayanıb, amma beyin işləyir deyə bir bioloji fakt eşitməmişəm. Ürək işləyir, ancaq beyin isə öz fəaliyyətini itirib bu şəkildə tibbi hadisələr çox olubdur. Kainatı, özümüzü anlamağımızın tək səbəbkarı beyindir. Lakin, bir qan ponpasına möhtac qalaraq həyatla olan təmasımısı söndürməsini isə yavaş-yavaş anlamağa çalışıram.

  Ətraf doludur dalğalarla. Beynimizin bizə təqdim etdiyi görüntülərin başlıca səbəbi dalğalardır. Burda işığın da adını çəkə bilərik. Axı işıq da bir dalğadır. Gözlərimiz açıq olduğu zaman dalğa qəbul edilir və beyinə ötürülmüş olur. Bütün görüntü burdan yaranır. Gözlərinizi qapasanız, heç bir səs eşitməsəniz var olmadığınızı və həmçinin də həyatın və digər cismlərin də var olmadığını həzm etməyi bacarmalısınız. Varoluş, “Şüur” açıq olduğu zaman mövcuddur. Ölərkən, “Serebral Korteks”dən sonra “Şüurun” qapanması varoluşumumuzu alt-üstmü edir?! Xeyr! Sadəcə ayılmağımızı təmin etmiş olur.

  Ölümün digər üzü oyanmaqdır. Yuxu kimi təsəvvür etsək əslində hamımız indi, varlığımızın yuxusundayıq deyə biləcəyik. Oyanmaq istədiyimiz an işləmə sistemimizi çökdürməliyik. Bir dürtmələmi kimi düşünsək ölümün mürəkkəbliyini məhv etmiş olacayıq. Bütün məsələ də ölümü sadəliyə gətirməkdir. Zənn edirəm ki, ölümdən sonrakı prossesi bilməyimiz həyatı dərk etməyimizə səbəb ola bilər. Uzaq nöqtələrdə, səmalarda gizli olan heç nə yoxdur. Min illərcə Allahın göylərdə olduğu iddiası ilə qorxdunuz. Hal-hazırda da qorxanlar var. Bir dəfə də sorğuya çəkmədiniz. Niyə oralarda gizlənsin ki?! Hansı kökə Allah, Tanrı adlarını verdik?! Halbuki kiməsə və ya nəyəsə ad vermək onu varlıq kimi tanıtmaq idi. Allah, Tanrı, Yaradan bunlar sadəcə bir adlardır. Və bu adların kökü yaradıcı qüvvəyə dayanır. Bəs yaradıcının tanıdılması necədir?! İnsandır. “Big Bang” hadisəsindən əvvəl isə o kim və ya nə idi deyə sual versək və cavab axtarsaq, onda ölümdən sonra bir nəticəyə gəlib çıxarıq.

Mən Allaham

Mən kainatam

Mən həyatam

Mən ölüməm.

  Nəfəs almaq yaşamaq deyildir. Yaşamaq, sonu dərk etməkdir. Bəlkə də zərrəciklərə parçalanmaq üçün bir varoluşdur. Öldükdən sonra bədəndən ayrılan enerjiyə istədiyimiz adı verə bilərik. “Ruh”, “Şüur”, “Atom” və s. Bütün məsələ həyatla təmasımızı itirdikdən sonra enerjinin hara getməsindədir. Bəlkə də bir yerə getmirik. Cismin ölməsi yox olmaq deyildir. Haralardasa bir doğma insanın hüceyrəsinə toxunursan bilmədən. Amma enerjisinə toxuna bilirsən və yaxud da toxuna bilmirsən deyə bir fikir hələlik bildirə bilmirəm.

  Və bu düşüncə tərzim hələ də qaldı. Söhbət bundan gedir: Sən öldükdən sonra həyat da var olmur.