Ceyhun Məmmədov-Tanrının notları

 

  Çantanın içinə sonlarda qalmış ümüdləri toplamaq lazımdır. Musiqi dərmanlarından isə bir-neçə dənəsini özünlə götürürsən ki, kənar səsləri eşitməyəsən. Zamanı isə nəyinki çantama, heç cibimə belə qoymaram. Bakı, zəhləm gedir saatların məni oyatmasından. Nifrət edirəm, sevgililəri ayırmasından. Elə həmçinin də zəhləm gedir pul qazandırmasından.

  Getmək istər insan. Kimisi bilmədiyi yerə, kimisi isə ovucunun içinə yazdığı ünvana tələsər. Amma getmək istər, gec olmadan. Bəziləri dənizi sevər. Ordan kiminsə gələcəyini gecə və gündüz gözləmiş olar. Amma hamı gözləməz. Müəyyən şəxslər gəmiyə minər və çox uzaqlara gedərlər. Hardadır o, uzaqlıq?! Nədir o elə?! Niyə bu qədər onu çox sevirik?! Uzaqlıq… Uzaqlıq… Uzaqlıq… Elə özümüzük. Bizlər həm özümüzə yaxın, həm də uzaq varlıqlarıq. Səssizlik axtararkən sadə yollara əl ata bilərik. Deyəsən özümüzdən uzaqlaşmaqla. Bu sadə bir yoludur, amma dözülməzdir. İnsan özündən uzaqlaşmaq üçün heç nəyə əl atmaz. Halbuki, müddətlik öz daxilindən uzağa qaçmaq lazımdır. Çünki, geri dönərkən, darıxmış vəziyyətdə olacaqsan. Özün o qədər doğma gələcək ki, sənə. Səhvlərini anlamaq üçün yetərli olacaqdır.

  Sən, dəniz və gəmi. Qolundakı saatı isə okeanın dibinə tullamaq lazımdır. Bütün saatlar yenə dayanmaz, doğrudur. Amma sən öz zamanını dayandır. Səssizlik onda hökm sürəcək. Zaman bir dərman deyil. Zamanın elə özü insanı öldürür. Əqrəbləri işləməyən bir saat isə sənin ölüm hökmünü oxumur. Sadəcə müddətlik səssizliyə qərq olmağına kömək edir. Dənizin havasını hiss et. Sürətli gedən bir gəmi, səni küləklə üz-üzə qoyub. Özünü tərk et ki, son da özün üçün darıxıb, geri dönə biləsən. İnsan eyni, periodik halda olanda sıxılır. Axı nə qədər olar özünlə olmaq. Bu bezməyə səbəb ola bilir. Ona görə də darıxmaq üçün sahə ayır. Dalğaların səsində sanki bir musiqi var. Bilirsən?! Səssizlik özü belə bir musiqidir. Amma o, Tanrının daha çox sevdiyi musiqi halıdır. Səndə də var. O, səssizlik musiqisini dinləməyə çalış. Tanrının ən mürəkkəb notları onlardır.