Ceyhun Məmmədov-Periodik

  

  -Dar küçələri sevirəm. Oralarda çox az insan olur. Ümumiyyətcə son illərdə səssizliyi axtarmaq deyə bir vərdiş yaranıb mən də. Bəzən yeni insanlarla tanış olmaq həvəsi keçir daxildən. Amma sonra xatırlayırsan ki, danışan hər bir cismin ziyanı vardır. Təbii ki, təqdim edəcəyi xeyrindən əlavə. İki seçim var həyatda deyirlər. Məncə bu sadəcə çoxlu sayda reklamlara baxanların uydurmasıdır. Hərdən düşünürəm ki, insanın öz-özünü aldatması elə də pis bir xüsusiyyət deyil. Hətta deyə bilərəm ki, mükəmməl bir hissdir.

+Niyə belə bir şey düşünürsən ki, Zero?

-Dincəlirəm. Özümü aldatdığım zaman yorğunluğum azalır. Doğrular bəzən yorur adamı. Bir sual verim sənə. Gündə neçə dəfə dərindən off... hissini çölə çıxardırsan?

+Çox olur. Bilmirəm dəqiq, saymıram. İnsanın daxilində sıxıntı olanda rəqəmlər elə də önəmli rol oynamır.

-Bəzən, beş-altı insan tərəfindən döyülmək istəyirəm. Sarsıntı keçirib, dünyanın rənglərini dəyişmiş halda görə bilərəm deyə düşünürəm. Ya da beynimə elə bir zərbə vurarlar ki, “Limbik Sistemim” zədələnər və mən müəyyən qədər hissizləşərəm.

+Əgər belə bir şey mümkün olsaydı onda səndən qabaq mən özümü döydürərdim.

-Bilirəm, mümkün deyil. Amma daş qəlbli olmaq, hissizləşmək məncə gözəl bir xüsusiyyətdir. Daha rahat nəfəs alacaqsan, həyat sadə bir hala çevriləcəkdir. Heç nəyi hiss etməməyin nəyi pisdir ki?!

+Pis deyil. Bəlkə də ölümün formulu belədir?!

-Yenə eyni xüsusiyyətlərdən danışdıq Sofi. Günəş pəncərəmizə sataşan zaman səhər olacaqdır. Və nələrinsə dəyişdiyini yenə görməyəcəyik. Mövcud oluruq hər səhərdə. Amma sanki periodik bir həyat yaşayırıq hər gün içində. Belə olmasından o, qədər sıxıldım ki, insanın lap daxilindən Tanrılıqla, Şeytanlıqla məşğul olmağı gəlir. Məncə onların hər ikisi çox hissizdirlər.

+Ola bilər Zero... Ola bilər...