Ceyhun Məmmədov-Oyuncaqlar

  

  Gözləntilərimiz var. O, qədər qısa bir həyatımız var ki, hələ bir də gözləməyi bacarırıq. Zaman qolumuza taxılmış bir qandaldır. Gözümüzü hər səhər açdıqda saata baxmalıyıq. Bəlkə də bizi yoran saatlardır. Və mən yorulmaq istəmirəm dedikcə sanki yüküm ağırlaşırdı.

  Deyəsən daha gözləntilərə meyilli deyiləm. Gələcəyin, indiki zaman olduğunu anlamaq çətin olmadı. Gecə, günəşin çıxmasına görə ölürdü. Bir sabahımız var ancaq deyə düşünmək ürküdücü görsənmir əslində. Sadəcə dar-çərçivəli düşünməmək buna bəs edirdi. Gözümüz tox deyil, anlaya bilirəm. Günəş pəncərəmizə sataşan kimi, o dəqiqə pul qazanmağı düşünürük. Ya da karyera, diplom və s. Bu cür oyuncaqlarla başımızı qatmağı planlaşdırırıq. Önəmli olan hər bir şeyi arxa plana atmağı bacarırıq. Nəfəs almaq vacib deyildi. Vacib olan dərindən yaşamaq idi. Hər kəs bacarmır bunu. Bəlkə də heç zaman hər kəs bacarmayacaq statusunu deyə bilərəm. Həyatda qalmaq pulla ölçüləcək bir dəyər deyildi. Kifayət edəcək qədər pulumuz olsun düşüncəsinə sahib ola bilmirik. Artıq, sadəcə artığını istəyirik. Xirtdəyimizdə qalacaq qədər pul qazanmağı düşünürük. Halbuki bunların hamısı ucuz idi. Ucuz olmayan isə səhər yeməyini iştahla, gülümsəyərək, böyük sevinclə qarnımızı doydurmaq olacaqdır. Əlimizə bir kitab alıb, səssiz məkanların içində itməyimiz də ucuzluğa daxil deyildi. Qucaqlaşmağımız, gülməyimiz, sevişməyimiz zamandan kənar bir şeylərdir əslində. Və zamandan kənar olan hər bir xüsusiyyət çox dəyərli idi. Zamana daxil olan isə oyuncaqlardır. Universitedlər, rəngbərəng şirkətlər, bahalı brend geyimlər, maşınlar bu kimi çox şeyləri saymaq olar. Havadan pul qoxusu gəldi! Bunların kökü pula dayanır. Çünki oyuncaqlar sadəcə pulla alınır. Amma sevgi, rahatlıq, səssizlik pulla alına bilməyəcək dəyərlərdir. Çünki bunların içində sərhədlər yoxdur.

  İmtina etmək sərhədsizliyə çıxmaq idi. Bunu bacarmalıyıq! Nəyə görə oyuncaqlar bizə ağır yüklü görünür? Ona görə ki, özümüzü aldatmağı bacarırıq. Önəmsəmək istəmədiyimizi, məcburən gözümüzdə böyüdüb yük halına gətiririk. Həmin ərəfədə yükümüzü görsək və imtina edə bilsək azadlıq hissini, sərhədsizliyi, rahatlığı özümüz üçün təmin etmiş olarıq. Ya oyuncaqları biz özümüz sındırıb, tapdalamalıyıq ya da ki, oyuncaqlar bizi əzmiş olacaqdır. Cəsarətdən bir çox insan danışır. Və əsil cəsarət, çiyninə ağırlıq verən yüklərdən imtina etməkdir. Çünki, o yükləri əslində sən istəmirsən. Onu ya valideynlərin, ya da içində olduğun sürü psixologiyası tələb edir. Hər iki halda özünü aldatmağı bacarmaq əslində fərasətli olmaq deyildi. Sadəcə nəfəs almaq yaşamaq demək deyil, unutma. Kapitalizm, köləlikdən dərs keçir. Unutmadan bunu da deyim ki, rənglər aldadıcıdır. Oyuncaqlar əgər çox rənglidirsə, başa düşməyə çalış ki, səni əyləndirməyə yox, ələ salmağa çalışırlar.

  Beynindəki fikirlər sənə məxsusdur. Onları səndən heç kəs uzaqlaşdıra bilməz. Ağzını açıb, ətrafa heyranlıqla az baxsan hər şey yoluna düşə bilər. O, beynindəki fikirləri bir kərpic kimi düşün. Əgər düşündünsə onda öz dünyanı hörməyə başla. Sonra oranı bir cənnət elə. İçəri heç bir insanı buraxma. Çünki o cənnət cəhənnəmə çevriləcəkdir. Bəsdir daha oyuncaqlarla oynadın. Onları at yatağın altına!